Tomm Moore in "Die dief en die skoenmaker"
Toe ons Cartoon Saloon begin, was ons so nerdig dat ons dit sou doen Dief kyk na die vakansie: ons drink en ontleed die tonele raam vir raam. Die film is nie op 'n klassieke manier gestruktureer nie, of gefokus op die karakter soos die Pixar-films wat destyds uitgekom het. Die geskiedenis is meer 'n haakplek vir 'n reeks uitgebreide stukke, soos Die oerwoudboek o Yellow Submarine.
Die film voel soos 'n uitgebreide weergawe van sommige van die meer artistieke films wat ek uit Oos-Europa liefgehad het, soos die Hongaarse volksverhale, wat 'n soortgelyke (indien minder uitgebreide) benadering gehad het tot die gebruik van populêre kuns en al die vreemde stilistiese eienaardighede van daardie style in animasie. Ek was getref deur die ontwerp en benadering tot filmtaal sowel as animasie. Ek het gehou van die manier waarop hy met die perspektiefreëls gespeel het, en Dick se benadering dat alles wat geteken kan word, geanimeer kon word.
Daar was ook Roy Naisbitt 'n groot invloed. Dit het eintlik die ongelooflike kunsrigting en bewegings van die kamera geskep - 'n groot deel van wat my opgeval het.
Vir my voel die film soos 'n duidelike rigting vir handgetekende animasie voor die CGI - 'n manier om te speel met die sterk punte van die natuurlike 2D-voorkoms en dit 'n kenmerk te maak, nie 'n fout nie. Ek wens Dick het dit klaargemaak eerder as om voort te gaan om daaraan te werk na 'n kranksinnige hoë standaard. As dit vrygestel is voordat cgi alledaags geword het, sou ek graag wou sien hoe dit die geskiedenis van animasie sou verander.
Ek was dol oor die manier waarop Dick sy ateljee in 'n soort skool verander het, 'n soort bewaarplek van kennis van Golden Age-animators soos Art Babbitt en Ken Harris. Haar vreeslose en volgehoue strewe na uitnemendheid was 'n groot bron van inspirasie vir my jonger self. Deur die jare heen het ek verhale van 'n donker kant gehoor wat ek vermoed onvermydelik was met iemand wat so gemotiveerd was. Ek hoop om die foute wat moontlik gemaak is terwyl hy hard en sy span gewerk het, te vermy. Die produksie was ook 'n treurige les om te weet wanneer om te kompromitteer om iets gedoen te kry.
