Tomm Moore en "O ladrón e o zapateiro"
Cando comezamos Cartoon Saloon, eramos tan nerds que íamos ter Ladrón observando as festas: bebemos e analizamos as escenas fotograma a fotograma. A película non ten unha estrutura clásica nin se centra no personaxe como as películas de Pixar que se estrean nese momento. A historia é máis ben un gancho para unha serie de pezas elaboradas, como O libro da selva o Submarino amarelo.
A película parecía unha versión elaborada dalgunhas das películas máis artísticas que me encantaban de Europa do Leste, como a contos populares húngaros, que tiña un enfoque similar (aínda que menos elaborado) para o uso da arte popular e todas as estrañas idiosincrasias estilísticas deses estilos na animación. Chamoume a atención o deseño e a aproximación á linguaxe cinematográfica e á animación. Encantoume a forma en que xogaba coas regras da perspectiva e o enfoque de Dick de que calquera cousa que se puidese debuxar podería ser animada.
Roy Naisbitt tamén foi unha gran influencia alí. En realidade creou a incrible dirección artística e os movementos da cámara, unha gran parte do que me sorprendeu.
Para min, a película pareceume unha dirección clara para a animación debuxada a man diante do CGI: un xeito de xogar cos puntos fortes do aspecto natural 2D e convertelo nunha función, non nun erro. Gustaríame que Dick o rematara en lugar de seguir traballando nel a un nivel moi alto. Se fora lanzado antes de que cgi se convertese nun lugar común, gustaríame ver como cambiaría a historia da animación.
Encantoume a forma en que Dick converteu o seu estudo nunha especie de escola, unha especie de depósito de coñecemento de animadores da Idade de Ouro como Art Babbitt e Ken Harris. A súa intrépida e persistente busca da excelencia foi unha gran fonte de inspiración para o meu eu máis novo. Ao longo dos anos, escoitei historias dun lado escuro que supoño que era inevitable con alguén tan motivado. Espero evitar os erros que quizais se cometeron mentres traballou moito e o seu equipo. A produción tamén foi unha triste lección para saber cando comprometerse para facer algo.
