МАРКО ОД АПНЕНИНИТЕ ДО АНДИ
Оригинален наслов: Хаха или тазунете сазен ри
Карактеристики: Марко, Пјетро, Ана, Тонио, Виолета, Концета, Julулиета, кутревецот Пепе, Пепино
автор:
Едмондо Де Амицис
Производство: Нипон анимација
Насока: Исао Такахата
| Нација: Јапонија
Anno: 4 јануари 1976
Емитува во Италија: 20 октомври
1980
Жанр: Драматично
Епизоди: 52
времетраењето: 25 минути
Препорачана возраст: Деца од 6 до 12 години | Почнувајќи од Вторник 1 февруари во 7,15 часот на Италија 1, цртаниот филм ќе се емитува Марко од Апенините до Андите (оригинален наслов „Хаха во Тазунете Санзен ри“), класика на Нипон анимација, од жанрот што припаѓа на Светски театар за ремек-дело
, аниме засновано врз класиците на литературата за деца. Серијата произведена во 1976 година под режисерската палка на Исао Такахата, се состои од 52 епизоди во времетраење од 22 минути и е инспирирана од приказна од книгата „Куоре“ од Едмондо Де Амицис; оној месец мај што учителот Пербони им го диктираше на своите ученици. Во Италија серијата беше емитувана на Раи Уно на 20 октомври 1980 година, со тематска песна отпеана од „Јас Рагаци ди Марко“, напишана од Луиџи Албертели и Винс Темпера.
Приказната започнува околу крајот на 1800-тите во градот Genенова, кога во Италија многу семејства беа принудени да емигрираат во Америка поради недостаток на работа. Главниот јунак е малиот Марко Роси, дете на околу 10 години, кое живее со неговата мајка Ана, неговиот татко Пјетро и неговиот постар брат Тонио. Едно утро Марко се буди полн со ентузијазам, бидејќи го чека посебен ден: конечно семејството одлучи да замине со свирка, на патување во планините, во близина на градот. Марко внимава да провери дали коњот имал соодветна дневна храна, но неговиот чичко Карло го известува дека Тонио веќе се погрижил за сè. Семејството на Марко страда од сериозна финансиска криза, но барем за еден ден, родителите решаваат да ги заборават проблемите и да си дозволат ден под отворено небо, каде Тонио му ги учи на Марко првите поими како да се вози до коњот.
 Марко исто така открива дека неговата мајка Ана е многу добра во јавањето и заедно со неа ќе доживее возбуда од галоп на сред ливади. Сепак, Ана крие една тешка тајна да му ја открие на Марко. Со оглед на економската криза и долговите натрупани од нејзиниот сопруг, Ана ќе биде принудена да замине во Аргентина во потрага по работа. Назад дома по убавиот ден, идилата нагло ја крши сосед кој, иако со добра намера, го известува Марко, кој ќе се грижи за него кога неговата мајка ќе замине за Аргентина. Оваа вест го вознемирува детето, кое бега низ темните улици во градот. Марко е пронајден од неговиот чичко Карло кој го носи дома и неговата мајка му се извинува што не му ја кажал тажната вистина веднаш. На денот на заминувањето, Марко, сè уште огорчен, не и упатува зборови на својата мајка цело време и ова го прави неговото заминување уште потажно. Кога Ана е на бродот и го повика својот син од мостот, Марко пука во солзи, ветувајќи му дека ќе се врати наскоро.  Од тој ден, животот на Марко радикално се промени, бидејќи тој мораше да стане поодговорен. За да заработи пари, тој беше принуден да работи во продавница за вино без знаење на татко му и истовремено, анимиран од добра волја, продолжи да не пропушта ниту еден ден на училиште. Еден ден Марко го запозна семејството Пепе на улиците во ofенова кои ги забавуваа минувачите со куклена претстава. Г-дин Пепе, заради ниските примања, го остави неговата сопруга која му ги довери нејзините три ќерки: Виолета, ulулиета и Концета. Веднаш се создава длабоко пријателство помеѓу Марко и Виолета, бидејќи на иста возраст тие ја делат истата болка поради заминувањето на нивната мајка. Марко и Виолета се среќаваат кога малото девојче ќе го пронајде белиот мајмун Пепино, кој Тонио му го подарил на Марко. Виолета прерано мораше да замине со нејзиниот татко, бидејќи г-дин Пепе се надеваше дека ќе биде успешен во Аргентина, со своите куклени претстави. Тогаш Марко имаше силно чувство да замине, за повторно да се сретне со својата мајка. Неговиот брат Тонио исто така реши да замине, бидејќи за да ги задржи студиите по инженерство, мораше да се пресели во Милано за да работи на железничка станица. Во меѓувреме Марко со нетрпение чека вести за неговата мајка и поради оваа причина тој често оди во поштата во пристаништето, кај Сињора Gина за да открие дали пристигнале писма. За жал, нејзината мајка престана да пишува веќе некое време и Марко немаше повеќе вести за неа. Покрај тоа, неговиот татко Пјетро, лекар и основач на клиника за сиромашни, минуваше низ проблематичен период на криза, бидејќи неговата работа беше преплавена со долгови. Ова го принуди да работи цел ден, што го одвлече вниманието да го чува Марко со вистинска трудоубивост.
 Еден ден Марко, секогаш заедно со неговиот неразделен мајмун Пепино, решава да го посети бродот закотвен во пристаништето и тука го среќава морнарот Роки, кој го фасцинира со приказни за извонредни патувања. Тој исто така му рече дека ако сака да се обиде на следното патување во Бразил, секогаш може да се крие на бродот како патник. Истата вечер Марко донесе драстична одлука и откако му напиша проштално писмо на својот татко, искористувајќи ја темнината на ноќта, се скри меѓу бродските каси, подготвен за заминување следното утро.
Кога Пјетро се вратил дома, забележувајќи го отсуството на Марко, веднаш ги разбрал неговите намери да замине, па отишол во пристаништето за да ја побара Сињора inaина за информации, но таа не го видела. Дури откако се врати дома во текот на утрото, тој го забележа писмото на Марко, па тој побрза да се врати на пристаништето. Во меѓувреме, присуството на Марко на бродот беше откриено со присуството на малиот мајмун Пепино, кого морнарите залудно се обидоа да го фатат, додека Марко молеше готвачот на бродот да биде ангажиран, за да му го врати патувањето до Бразил. Во меѓувреме, Пјетро и Сињора inaина влегуваат на бродот, со намера да го опорават Марко, но момчето останува цврсто во одлуката да си замине. Неговиот татко треба само цврсто да го прегрне, па дури и со смрт во срцето, да го почитува изборот повторно да се сретне со својата сакана мајка. Од тој момент Марко ја започнува големата авантура кон нов континент, што ќе го одведе од италијанските планини на Апенините до Андите на Јужна Америка.
 За време на патувањето, односите помеѓу Марко и готвачот Леонардо сигурно не се најдобри, бидејќи момчето, дури и со добра волја во својата работа, честопати се соочува со многу проблеми поради неговото неискуство како готвач. Меѓутоа, како одминуваат деновите, Леонардо се радува на тоа претприемничко мало момче и така е исполнет со тага кога Марко треба да го напушти бродот во близина на слетувањето во Рио де Janeанеиро. Кога ќе пристигнат на нивната дестинација, Роки и Леонардо го придружуваат Марко во чамец за спасување, до бродот емигрант, каде што може да се качи благодарение на парите заработени како готвач. На бродот Марко ќе најде многу Италијанци и странци обединети од истата надеж, тоа е да најдат работа и да заработат богатство на Америка. Марко веднаш се истакнува по својата дарежливост, бидејќи со другите деца ги споделува резервите за храна што му ги дал готвачот. Ова му овозможува да се дружи со г-ѓа Рената, нејзиниот син Нино и нејзиниот свекор Федерико, кои заминаа за Санта Фе, за повторно да се сретне со нејзиниот сопруг. За време на патувањето, избувнува силна бура и ова им предизвикува многу непријатности на патниците и на капетанот на бродот, принудени на тежок маневар за да излезат од опасност. Конечно, по тешкото патување, Марко успеа да се симне на пристаништето Буенос Аирес во Аргентина, заедно со неговите нови пријатели, со срце полно со желба и надеж да ја прегрне својата мајка повторно. Одејќи во банка за да размени италијански пари за аргентински пезоси, Марко бил ограбен без негово знаење од крадец кој се претставил дека невнимателно се судри со него. Поздрав Рената и нејзините придружници Марко отидоа во куќата кај неговиот чичко Мелели, каде што требаше да остане неговата мајка.
За жал, не недостасуваат непријатни изненадувања и наместо во неговиот дом чичко Мелели, сега живее средовечна дама, која го советува Марко да добие информации за неговата мајка, од семејството каде што работел порано, бидејќи Франческо Мелели заминал за Баија Бланка поради нејзиниот долг. Потоа се сврте кон адресата што ја доби, Марко побара вести за неговата мајка, но дури ни notубезната собарка и постарата дама од таа куќа не можеа да дадат корисни информации. Марко само треба да замине за Баија Бланка во потрага по неговиот вујко, но токму кога треба да купи билети за воз, сфаќа дека бил ограбен. Зафатен од очај, тој се обидува на секој начин да се качи на колоната, но го сопираат контролорите и по луд налет паѓа исцрпен на земја, додека возот заминува за својата дестинација.
Марко бара новини за неговата мајка во канцеларијата за имиграција, но тие можат да го наведат само датумот на пристигнување на Ана Роси во Аргентина, бидејќи тоа е запишано во регистрите. Кога Марко изгуби надеж, бесцелно и без пари, неговото внимание паѓа на знакот на ресторанот што го носи зборот „Лигурија“, неговиот регион на потекло. Тој исто така го прашал гостилничарот дали слушнал за неговата мајка, но и во овој случај одговорот бил негативен. Сепак, тие ја познаваа куклената компанија на Пепе и неговите ќерки, кои Марко ги запозна на мал плоштад недалеку од ресторанот, благодарение на соучесништвото на малиот мајмун Пепино. Среќата што се сретнав беше голема, па таа вечер Марко беше гостин на неговите драги пријатели во ресторанот „Лигурија“, а Пепе му вети на Марко дека ќе го придружува со своето семејство во Баија Бланка, во потрага по неговиот чичко. Ја зеде прецизната адреса на Баија Бланка во италијанскиот конзулат, Марко беше подготвен да замине, но Пепе сè уште ги немаше потребните пари за да го следи. Така, тие организираа куклена претстава во гостилницата „Лигурија“, каде успехот беше таков што гостилничарот успеа да собере фер сума пари поради големиот број клиенти кои беа дојдени да ја видат претставата. Откако беа наградени од домаќинот со голема сума пари, Марко, Пепе, Виолета, Концета, ulулиета и малото мајмунче Пепино, заминаа со својот марионетски вагон, за Баија Бланка.  Откако поминаа скоро 600 км, по 10 дена друштвото улични изведувачи пристигна во Баија Бланка и г-дин Пепе немајќи повеќе пари со него мораше да се кара со сопственикот на хотел, кој бараше авансно плаќање на сместувањето. Во меѓувреме, Марко оди кај куќата на Сињор Морети, на адресата што му ја укажа конзулот. Дури и овде немаше вести за неговата мајка и неговиот чичко Мелели, бидејќи веројатно го сменил името за да им избега на доверителите. Во меѓувреме, Пепе и неговите ќерки, по успехот на нивното последно шоу во ресторан, успеаја да заработат пари потребни за плаќање сместување и вечера. По убавата вечер сите се среќни, освен Марко кој со оглед на далечните надежи дека повторно ќе се сретне со својата мајка, решава да замине за Буенос Аирес. Во близина на станицата се сретнал со еден човек, го бркал од возот бидејќи без билет, Марко имал сочувство за него и затоа го поканил во гостилница да му понуди лимонада. Така се случи Марсел (ова е името на човекот) да го запознае Франческо Мелели, но тој починал две недели порано, но можеби со некои истражувања можел да има вести и за Ана Роси. Марко и Марсел закажуваат состанок за следниот состанок, но Пепе сака јасно да види во оваа работа, па заедно со неговата ќерка Концета го придружува Марко на состанокот. Денот кога Марсел дури се појави со писмо од Ана, во кое се наведува адресата на неговиот дом во Буенос Аирес, а Марсел, за возврат за дарежливоста на Марко, му плаќа билет за воз за враќање.
Остануваат многу прашања: зошто Марсел беше толку дарежлив со Марко и како доби вести за Ана Роси? Но, пред сè: дали Марко ќе може повторно да се сретне со својата мајка? Марко од Апенините до Андите е заштитено со авторски права Анимација на Нипон. Сите права се задржани.
|
