DYLAN HOND

Met het eerste nummer dat in 1986 werd gepubliceerd, "The dawn of the living dead" voor DAIM PRESS (vandaag Sergio Bonelli Editore), zal wat geboren wordt, naast een normale stripreeks, een echt Italiaans publicatie- en cultureel fenomeen worden van het einde van de 900e eeuw. : Dylan Hond. Ondanks de lauwe initiaal, al snel dankzij mond-tot-mondreclame van de eerste lezers, wordt dit personage gecreëerd door de briljante Tiziano Sclavi, gevolgd door heel jonge en zelfs geen vreemden in de stripwereld, dit komt omdat de serie geen simpele horror of spetter is (ook als sommige scènes ons zouden laten veronderstellen), maar vaak wordt het een reis door onze angsten, ons onbewuste en wat zich manifesteert met onze dromen en nachtmerries, niet verrassend Dylan Dog zijn beroep is dat van de nachtmerrie-onderzoeker. Zijn bureau is gevestigd in een appartement in Londen, op Craven Road 7en zijn cliënten zijn altijd mensen die het slachtoffer zijn geworden van een bovennatuurlijk 'mysterie', mensen die nooit de politie zouden gaan vertellen over hun tegenslagen, omdat ze niet zouden worden geloofd of voor gek zouden worden gehouden, aangezien ze geesten met hun ogen hebben gezien , monsters, heksen, vampiers, duivels en het meest paranormale dat er kan zijn. Dylan Hond (wiens gezicht lijkt op dat van acteur Rupert Everet) is een voormalige alcoholist, voormalig Scotland Yard-agent, altijd gekleed in een spijkerbroek met een rood shirt en een zwart jasje en zijn favoriete hobby's zijn klarinet spelen en geduldig het model bouwen van een galjoen, dat misschien nooit zal eindigen. Vaak verschijnt de figuur van het galjoen in zijn dromen als een soort metafoor, een droomsymbool dat hem in staat stelt te reizen in de verbeelding en het onbewuste. In zijn keuzevrijheid wordt hij geholpen door zijn trouwe assistent Mopperen (perfecte dubbelganger van de komiek Groucho Marx van de Marx Brothers) die met zijn vreselijke gevoel voor humor en zijn woordspelingen ertoe leidt dat klanten geïrriteerd raken. De praktische hulp van Groucho is om op moeilijke momenten het pistool naar Dylan Dog te gooien (een soort slogan die ons bijna doet denken aan de spinazie die Olivia naar Armworstelen) voor de rest is de hulp van deze trouwe assistent en onafscheidelijke vriend praktisch nihil.

Dylan Dog voert zijn werk niet uit voor geld of rekenen, maar gedreven door een sterke passie (en angst) voor bovennatuurlijke verschijnselen en voor de smaak van het onbekende. Deze passie onderscheidt hem in alles wat hij doet en in het bijzonder met vrouwen. Dylan Dog hij hield van en houdt van een oneindig aantal vrouwen en zelfs als de eerste impuls altijd die van seks is geweest, hebben ze allemaal de universele liefde voor hem vertegenwoordigd. Onder deze herinneren we ons het fascinerende en enigmatische Morgana (wat eigenlijk de moeder lijkt te zijn die in een ander tijdperk leefde), Anna Nooit een actrice, een verbleekt en afgeleid fotomodel, Lillie Connolly een Ierse roodharige ster van het boek "Tot de dood je scheidt"met wie hij altijd in een dromerige sfeer trouwt en speelgoedringen uit fiches uitwisselt. Een ander onafscheidelijk personage uit de Dylan Dog-verhalen en die de gehechtheid aan de echte wereld vertegenwoordigt, is Inspecteur Bloch, een voormalige collega en "leraar" van Dylan sinds Scotland Yard. Hoewel hij de keuze van onze protagonist om de politie te verlaten om zich aan het bovennatuurlijke te wijden, niet goedkeurde, is hij altijd bereid hem te helpen, doet Dylan op zijn beurt een antwoord wanneer hij in twijfel wordt getrokken bij het oplossen van die gevallen waarin koude rationaliteit geen verklaring geeft. Maar ondanks de duizend avonturen, zal de inspecteur nooit in deze verschijnselen geloven, zelfs niet als hij ze met eigen ogen heeft gezien, en hierin vertegenwoordigt hij alle rationele mensen die de a priori droom en fantasie verwerpen. Maar hoe verwerp je rationeel een waarheid als de Dood? In feite is dit de grootste vijand van onze hoofdrolspeler (en helaas van ons allemaal), die wordt afgebeeld met het klassieke middeleeuwse beeld (denk aan het beroemde lied van Angelo Branduardi "Ballo in Fis"?), Skelet en zeis met soutane en zwarte kap, die haar verhalen vergezelt, praat met haar en speelt schaak met haar (zoals in de beroemde film van Ingmar Bergman "The seventh seal").

Maar de meest complexe en raadselachtige vijand, hoofdrolspeler van de mooiste verhalen uit de serie, "Dawn of the Living Dead" en "History of Nobody" is ongetwijfeld Xabaras, een bioloog die voor zijn krampachtige zoektocht naar het serum van onsterfelijkheid bereid is de doden te wekken en ze in zombies te veranderen, in een poging hun ziel te vangen. Wie in plaats daarvan de klassieke "zwarte man" van onze kinderangsten vertegenwoordigt, is zonder twijfel Mana Cerace, ook hoofdrolspeler in prachtige afleveringen die het onbewuste van ieder van ons analyseren. Een van mijn favoriete boeken is absoluut "Mefistofele"het verhaal van een man die, nadat hij uit een coma ontwaakt, zijn ziel verliest en de duivel belichaamt, wraak neemt voor al het onrecht dat in het verleden is geleden door mensen die ongevoelig zijn voor zijn leven. Monsters veroorzaken vaak geen angst maar tederheid, in feite meestal vertegenwoordigen ze de uitgeslotenen, de gemarginaliseerden, de verschillende.Johnny freak"(geschreven door Mauro Marcheselli), wat lezers het mooiste verhaal van de serie hebben genoemd. Hoewel ze niet wegglijden in het sciencefictiongenre Dylan Dog hij kwam ook buitenaardse wezens tegen, die bijna als goddelijke boodschappers werden gezien. Maar als we de beste verhalen zouden analyseren die door Tiziano Sclavi zijn geschreven, zullen we zeker grote moeilijkheden tegenkomen, aangezien, vooral voor de eerste 100 nummers, elk verhaal een diepe betekenis en stof tot nadenken achterlaat over de betekenis van het leven en wat er verborgen ligt. achter zijn donkere kant. Het genie van dit horrorgenre bestaat ook erin duidelijk te maken dat horror kan voortkomen uit alledaagse dingen: ziekte, waanzin, overbezorgdheid van ouders. Vaak zijn de fantastische verhalen van onze hoofdrolspeler een voorwendsel om te praten over zeer actuele, echte kwesties zoals marginalisering, racisme, drugs, vivisectie, alcoholisme, zozeer zelfs dat het wordt gebruikt als getuigenis van verschillende reclamecampagnes die door de overheid worden gesponsord tegen de drugsgebruik en tegen racisme. De cartoon van Dylan Dog het is echter in vele opzichten revolutionair, bijvoorbeeld de vertelling door middel van beelden, met het gebruik van soms driehoekige tekenfilms, altijd ondergeschikt aan de vertelling en eindigt nooit op zichzelf, of de verhalen, met het groteske dat vaak lijkt te botsen met verhalen dramatisch en tragisch, maar dat helpt clichés te ontmantelen en horror te transformeren door er een ander aspect aan te geven, bijna een metafysische verklaring.

Om de prachtige reeks tekenfilms te herinneren die in "Nobody's Story" het leven van elke man zonder dialoog vertelt. Het is geen toeval dat deze strip in overweging is genomen door intellectuelen van het kaliber van Umberto Eco en door andere zeer gerespecteerde schrijvers en journalisten. Allemaal hetzelfde van dit enorme succes Tiziano Sclavi, hij is altijd verrast. Maar het is geen toeval dat deze auteur door velen wordt beschouwd als een soort Italiaanse Stephen King, sterker nog, zijn literaire productie heeft ook een tiental romans, waarvan er één in het bijzonder 'Dellamorte Dellamore' is omgevormd tot een horrorfilm, geregisseerd door regisseur Michele Soavi, en heeft ook in de Verenigde Staten veel waardering gekregen van regisseurs als Martin Scorsese en Tarantino. Voordat het personage van Dylan Dog werd uitgevonden, schreef Tiziano Sclavi verschillende verhalen over Bonelli- en niet-Bonelli-personages, laten we niet vergeten Zagor, Meneer Nee, Martyn Myster en Ken Parker.

Maar het succes van het noir-personage van Dylan Dog werd bijgedragen door de echte meesters van clair-obscur en inkttekenen, zoals: Angelo Stano (die ook heeft deelgenomen als acteur die in de aflevering is getekend "Morgana") uit de slag die doet denken aan de grote schilder Schiele is ook de auteur van de covers na Claudio Villa, de grafische maker, Conrad Roy , prachtig in het clair-obscur overschaduwd door het gebruik van de spons die doet denken aan de tekeningen van Dino Battaglia, maar die volledig origineel en perfect functioneel zijn voor de dramatische en dromerige atmosferen van de Dylandogiaanse wereld, Giampiero Casertano van fluweelzachte gelaatstrekken en krachtig zwart, Bruno Brindisi met lieve gezichten en een sierlijk bord, maar ook Carlo Ambrosini, Louis Piccato, Andrea Venturi, Piero Dall'Agnolen, Gustavo Trigo ontwerpers met een instinctief en snel teken, of zelfs Nicolaas Mari zeker meer op zijn gemak met deze sferen dan die van Nathan Never (ook al creëerde hij met het laatste personage enkele grafische meesterwerken), om ook het duo te onthouden Montanari en Grassani zeer snelle auteurs van de meeste verhalen. Voor de scenario's werd Tiziano Sclavi vergezeld door: Claudius Chiaverotti,Gianfranco Manfredi, Mauro Marcheselli, Pasquale lippenstift en vele andere grote auteurs dhet Bonelli-huis.

Dylan Dog is copyright Sergio Bonelli Editore alle namen en afbeeldingen worden hier gebruikt voor cognitieve en informatieve doeleinden.