Tom & Jerry Kids – De animatieserie uit de jaren 90
Als we het over “Tom & Jerry Kids” hebben, is er altijd een beetje verbazing gemengd met nieuwsgierigheid: twee iconen van animatie als Tom en Jerry – tijdloos dankzij hun slapstickcomedy en eindeloze capriolen – nemen en ze in een “mini”-versie voorstellen is een operatie die verschillende vragen oproept. Waarom zouden we ze in puppy's veranderen? Wat wordt er gewonnen en wat verloren door de overgang naar de kindertijd van de personages? Misschien ligt het antwoord verborgen tussen de noodzaak om het merk te vernieuwen, de ambitie om een jonger publiek te bereiken en de trend, tussen eind jaren 80 en begin jaren 90, om de klassiekers te “verjongen” (sommigen zullen zich “The Flintstone Kids” of “Muppet Babies” herinneren).
Qua stijl behoudt “Tom & Jerry Kids” de typische herkenbaarheid van Hanna-Barbera-producties, met 2D-animaties die er iets gepolijster en netter uitzien dan de klassieke afleveringen van het duo, maar zonder de humoristische toets te verliezen die hen beroemd heeft gemaakt. Het tempo ligt iets gematigder dan de gekke races van vroeger, wellicht om tegemoet te komen aan de jongere doelgroep, maar er zijn genoeg momenten waarop je dezelfde sfeer van eindeloze grappen, onvoorspelbare slides en grappen op de rand van paradoxen kunt inademen. Natuurlijk is slapstickhumor niet meer zo verstorend als in de gouden jaren van William Hanna en Joseph Barbera: de jaren verstrijken en daarmee verandert ook de smaak van het publiek, beïnvloed door nieuwe trends en door een industrie die zich begint te richten op een publiek dat minder bereid is bepaalde excessen van 'cartoongeweld' te tolereren.
Elke aflevering bevat segmenten die niet alleen aan Tom en Jerry zijn gewijd, maar ook aan andere opmerkelijke figuren, zoals Droopy – die zelf inmiddels wat ouder is geworden – die voor variatie zorgen in een verder riskant format. Als we kijken naar de kleine Droopy, met zijn iconische kalmte en zijn paradoxale ‘geniale momenten’, kunnen we waarderen hoe de serie probeert de geest van de grote traditie van Amerikaanse animatie levend te houden. Toch waren niet alle trouwe fans overtuigd van deze verschuiving naar de ‘kinderstijl’: sommigen zien het als een onschuldige afleiding en anderen beschouwen het als een verwatering van het oorspronkelijke komische potentieel.
Vanuit cultureel oogpunt getuigt “Tom & Jerry Kids” van de creatieve en commerciële hartstocht van die jaren, waarin de belangrijkste productiemaatschappijen probeerden klassieke personages nieuw leven in te blazen en experimenteerden met nieuwe formules. In een tijdperk waarin digitale technologieën nog maar net op gang kwamen, is deze serie een van de laatste voorbeelden van traditionele animatie die nog steeds afhankelijk was van met de hand geschilderde cellen, zij het met enkele moderne accenten. En misschien is het juist in die balans – tussen de ambachtelijke charme van vroeger en de behoefte om kinderen uit de jaren 90 aan te spreken – dat “Tom & Jerry Kids” zijn meest authentieke identiteit vindt.
Er is geen absolute waarheid over deze serie, en dat is waarschijnlijk ook niet nodig: er zijn mensen die het zien als een prettige herinterpretatie, een 'begin vanaf het begin' voor de nieuwe generatie, en er zijn mensen die de voorkeur geven aan marathons van historische korte films. Het is een van die experimenten die laten zien hoe animatie in de loop van de tijd een vloeibaar medium is, dat zich kan ontwikkelen en aanpassen, misschien met enkele onvolkomenheden en tegenstrijdigheden. En uiteindelijk is dat misschien wel het mooie ervan.
Productie
De serie is een coproductie van Hanna-Barbera en Turner Entertainment en bestaat uit 65 afleveringen (verdeeld in 195 segmenten), verdeeld over vier seizoenen. Elke aflevering duurt ongeveer 22 minuten en is verdeeld in segmenten van 7 minuten waarin de avonturen van Tom en Jerry als kinderen worden belicht. Ook de vrienden en optredens van andere iconische personages (zoals Droopy ter grootte van een puppy) worden niet vergeten. De stemmencast bestaat uit grote namen als Charlie Adler, Frank Welker, Phil Hartman en Don Messick, die een hele reeks bizarre personages en onweerstaanbare grappen inspreken.
De muziek en muzikale leiding, aanvankelijk samengesteld door Tom Worrall, worden vanaf de tweede seizoenscyclus verrijkt met de bijdrage van Gary Lionelli. Dat is geen kleinigheid: een passende soundtrack kan het verschil maken tussen een eenvoudig kinderprogramma en een animatieproduct dat in het collectieve geheugen blijft hangen. De stijl blijft trouw aan de slapsticktraditie, met achtervolgingen, kleine wraakacties en 'fysieke' grappen - ook al is de impact duidelijk minder groot dan bij de klassieke Tom & Jerry-afleveringen, vooral om het acceptabeler te maken in het tijdperk waarin animatie wat meer beperkingen begon te stellen aan het fysieke komediefront.
De laatste stand van Hanna-Barbera "Before" Cartoon Network
“Tom & Jerry Kids” wordt ook herinnerd als een van de laatste zaterdagochtendshows van Hanna-Barbera voordat de studio zich ging richten op meer ad-hocproducties voor Cartoon Network. En inderdaad, na zijn debuut op Fox (in de Fox Kids-container) van 1990 tot 1993, ging de serie in 1995 over in de handen van Cartoon Network, en bleef op de buis – tussen herhalingen en schemawijzigingen – tot 2007. De serie verscheen zelfs onverwacht in 2023 tijdens een marathon gewijd aan Tom & Jerry. Ondertussen reist “Tom & Jerry Kids” de wereld rond en arriveert in verschillende markten, waaronder de MENA-regio op Spacetoon, met Arabische bewerkingen.
Distributie en homevideo
Op het gebied van homevideo's heeft "Tom & Jerry Kids" een wat hobbelige rit achter de rug. In de Verenigde Staten werden al in 1991 een handvol afleveringen op VHS uitgebracht, maar dit waren beperkte oplagen. In Europa verschenen in het Verenigd Koninkrijk elf VHS-banden, terwijl in Duitsland pas in 2008 de eerste officiële dvd verscheen. In de Verenigde Staten bracht Warner Home Video in 2013 het hele eerste seizoen uit, maar liet de overige blokken met afleveringen onuitgebracht. Soortgelijke gebeurtenissen vonden plaats in het Verenigd Koninkrijk, waar hetzelfde debuutseizoen werd opgesplitst in twee dvd's met de namen, niet toevallig, "Baby Tom" en "Baby Jerry".
Prijzen, curiosa en strips
Hoewel de serie niet als het hoogtepunt in de geschiedenis van deze twee beroemde rivalen wordt beschouwd, werd ze in 1992 wel genomineerd voor een Daytime Emmy voor regie en muziekcompositie. Een klein juweeltje voor de liefhebbers van het verzamelen van curiosa: in Mexico publiceerde Editorial Vid een stripverhaal geïnspireerd op de “kinder”-versie van Tom & Jerry, als aanvulling op de uitgaven gewijd aan de “volwassen” Tom & Jerry. Nog een bewijs van de kracht van het merk, dat in verschillende vormen en in geografisch verafgelegen contexten wortel kan schieten.
Tussen heropleving, nostalgie en nieuwe generaties
“Tom & Jerry Kids” kan worden gezien als een voorbeeld van hoe de industrie, in de overgang tussen de jaren 80 en 90, experimenteerde met frissere en meer “geschikte” formules voor een kinderpubliek, maar zonder de banden met de traditie volledig te verliezen. Voor sommigen is het een overgangsfilm: een manier om Tom en Jerry te introduceren bij een nieuwe generatie die de originele naoorlogse korte films misschien nog nooit heeft gezien; voor anderen is het juist een verwatering van het komische potentieel van twee personages die, in hun klassieke vorm, nog extremere grappen zouden kunnen maken.
Toch belichaamt Tom & Jerry Kids, als je kijkt naar de evolutie van het animatiemedium, de geest van zijn tijd perfect: het idee dat klassiekers opnieuw uitgevonden konden worden, misschien met een kindvriendelijker uiterlijk, maar nog steeds met respect voor de wilde essentie van een kat en een muis die elkaar nooit zullen ophouden te achtervolgen. En misschien schuilt juist in die balans tussen nostalgie en vernieuwing de voortdurende uitdaging voor degenen die cartoons maken. Een experiment dat diepgeworteld is in de geschiedenis van animatie, klaar om plotseling op te duiken in een tv-marathon om ons eraan te herinneren dat Tom en Jerry, groot of klein, een eeuwige plaats voor zichzelf hebben veroverd in onze verbeelding.
