Het verhaal van "My Favorite War"

Mijn favoriete oorlog voegt zich bij een bloeiend genre van geanimeerde elementen met een autobiografisch verslag van conflicten en oorlogen - ik werd eraan herinnerd Persepolis. Wat hem onderscheidt, is zijn focus op de ervaring van dit kleine Baltische land, dat historisch gezien op de breuklijn tussen rijken is beland.

De film is gemaakt in Letland, dat een kleine maar snelle animatie-industrie heeft, in coproductie met Noorwegen. Burkovska Jacobsen, een documentaireregisseur met ervaring in televisie, heeft vaak in beide landen gewerkt. Dit project was zijn meest ambitieuze en duurde negen jaar.

Hieronder vertelt hij ons waarom het zo lang heeft geduurd, hoe hij erin slaagde deze moeilijke periode in de geschiedenis nieuw leven in te blazen en naar welke film hij elk jaar kijkt voor zijn verjaardag ...

Cartoon Brew: In de film zien we jou als tiener met een brandende ambitie om journalist te worden. Je werd een documentairemaker. Wat dreef je naar de bioscoop?

Boerkovska Jacobsen: Het was deels toeval. Na mijn studie ging ik naar Noorwegen in de verwachting een jaar te blijven om Noors te leren. Toen begonnen de grote veranderingen in Letland, de Sovjet-Unie viel uiteen en ik besloot in Noorwegen te gaan studeren. Toen besefte ik dat mijn geschreven Noors niet goed genoeg was om journalistiek te studeren.

Als tiener had ik een televisieprogramma voor jongeren georganiseerd, dus solliciteerde ik als televisieregisseur. Ik werd eerder regisseur dan journalist.

Je hebt al hybride animatiefilms / live-films gemaakt, maar dit is de eerste keer dat je animatie gebruikt in een film die je hebt geregisseerd. Waarom heb je voor deze aanpak gekozen? Heb je de film vanaf het begin op deze manier bedacht?

Ik wist dat animatie de enige manier is om dit verhaal te vertellen zoals ik het wil laten zien. Er zijn geen archieven uit het Sovjettijdperk die de ware gevoelens van onderdrukking [laten zien]. Ik wist dat ik archieven, familiefoto's, livebeelden en animaties moest combineren.

De geanimeerde scènes zijn gestileerd, met een bijgesneden esthetiek, maar ze zijn ook gemodelleerd naar zeer concrete plaatsen en gebeurtenissen, zoals we kunnen zien aan je archiefmateriaal. Was het moeilijk om dit evenwicht te vinden? Welke aanwijzingen heb je gegeven aan je team, met name conceptartiest Svein Nyhus en artiest Laima Puntule, om ervoor te zorgen dat je het gewenste effect krijgt?

Zowel Svein als Laima zijn zeer getalenteerde artiesten. Ze onderzoeken de mogelijkheden voor de best mogelijke expressie. Svein was voor deze film belangrijk als kunstenaar die in één beeld kinderlijke visuele elementen kan combineren met iets angstaanjagends en mysterieus.

Ik vond veel referenties voor rekwisieten en achtergronden. De graphics moesten voor mij kloppen. We hebben leeftijdsreferenties gecontroleerd voor automodellen, schoollampen enzovoort, omdat ik zeg dat dit een documentaire is. De afbeeldingen zijn dus "documentair-achtig" en tegelijkertijd zijn het ook symbolen en stileringen.