Julia - De avonturen van een criminoloog

"Julia, de avonturen van een criminoloog"Is de strip van Sergio Bonelli Uitgever uitgebracht in '98 bedacht en geschreven door Giancarlo Bernardi, die je maandelijks in alle kiosken kunt vinden.
Het genre waarin de auteur zich heeft gewaagd is een goed uitgevoerde en gedocumenteerde 'noir': hij laat zich inspireren door echte misdaadgebeurtenissen en put zijn bronnen uit de meest actuele criminologische studies. Deze laatste doorkruist, gebruik makend daarvan, belangrijke disciplines zoals psychologie, psychoanalyse, antropologie, sociologie, juridisch-politieke wetenschappen etc. Elke Albo van de serie bestaat uit ongeveer 130 pagina's, tegenover 98 van de andere Albi van Bonelli. Deze uitbreiding heeft een Berardi om een ​​scherper filmisch tempo te geven - typisch voor zijn stijl. Mede dankzij het gebruik van een dagboek - waarin de hoofdpersoon praktisch alles noteert - waardoor de lezer de complexe persoonlijkheid van Julia, de realiteit eromheen, de feiten en de dynamiek van de verschillende misdaden. Julia Kendall een charmante vrouw van onze tijd van in de dertig (wiens gelaatstrekken vergelijkbaar zijn met die van Audrey Hepburn) en woont in de denkbeeldige stad Garden City (honderd meter van New York). De mogelijkheid om een ​​fictieve stad te creëren - als achtergrond voor de verschillende misdaden - heeft Berardi in staat gesteld een even rijk als heterogeen en complex menselijk materiaal te exploiteren, om de duizend facetten van de verschillende sociale lagen te beschrijven zonder fouten te maken en / of trivialisaties. De hoofdpersoon, precies een succesvolle criminoloog, doceert niet alleen samen met de officier van justitie om de moeilijkste zaken op te lossen, maar geeft ook criminologie aan een prestigieuze lokale universiteit: haar lessen zijn zeer succesvol, omdat het tegelijkertijd een interessante en boeiende snit geeft aan de problemen waarmee het van tijd tot tijd wordt geconfronteerd; het probeert ook een dialoog met de deelnemers tot stand te brengen die verder gaat dan de louter formele leraar-leerlingrelatie. Bij het observeren van haar optreden op het veld valt meteen vasthoudendheid, vastberadenheid en nauwgezetheid op, maar de meest opvallende kenmerken die haar werk kenmerken zijn deze: uitgesproken gevoeligheid en intuïtief vermogen. Inderdaad, in de loop van de talrijke en boeiende afleveringen Julia, waarbij hij gebruik maakt van een wetenschappelijke en rigoureuze methodologie, zal hij op zoek gaan naar de formele en sociale oorzaken van een misdaad, niettemin de verborgen: de onbewuste en traumatische redenen die een moordenaar ertoe aanzetten de grootste wreedheden tegen zijn slachtoffers te begaan. Om het beter te begrijpen, citeer ik uit zijn dagboek (aflevering N 1, 'De ogen van de afgrond'): "Voor de politie is een moordenaar altijd en alleen een boosdoener. De criminoloog daarentegen is ook geïnteresseerd in hoezeer hij zelf slachtoffer was. Geweld is altijd het resultaat van een ander geweldDit houdt in dat de criminoloog zich probeert te identificeren met de moordenaar om zijn bewegingen te voorspellen. Dit is waarom Berardi zelf, door het psychologische profiel van de hoofdpersoon te traceren, haar graag definieert als een 'zielendetective'. Afdalen in de donkerste afgronden van de persoonlijkheid van de moordenaar betekent beginnen aan een vermoeiende en pijnlijke reis; een reis met veel valkuilen en gevaren. Maar de moed, Julia's intelligentie en vooral zijn bijzondere aanleg om de obscene en angstaanjagende aard van bepaald gedrag te willen begrijpen, en niet alleen te straffen, zal zegevieren. Maar wie is het? Julia in prive? Een overtuigd onafhankelijke en alleenstaande vrouw (na enkele ongelukkige romantische relaties), die in een elegante en comfortabele villa woont met alleen het gezelschap van haar kat Toni en Emily (waar ik hieronder op in zal gaan). Ze houdt van film (vooral die van de jaren 40), muziek (ze speelt ook piano) en literatuur (ze heeft een grote en goed onderhouden bibliotheek). Vooral in de eerste afleveringen van deze serie zien we haar ten prooi vallen aan nachtmerries en slapeloze nachten: nasleep van traumatische ervaringen van haar werk. Zoals eerder vermeld, heeft Julia de gewoonte om een ​​dagboek te schrijven, waardoor we inzicht krijgen in haar gedachten, tot het punt om het meest intieme en fragiele deel van deze jonge vrouw vast te leggen ... evenals een beetje van haar eenzaamheid . Zij en haar jongere zus, Norma, wees door beide ouders, werden opgevoed door hun grootmoeder van moederskant, Lillian Osborne (momenteel boven de zeventig). Norma is een internationaal gerenommeerd model - altijd over de hele wereld, ver van de naaste dierbaren - met drugsverslavingsproblemen achter haar die niet volledig zijn opgelost. De twee zussen houden van elkaar, maar door hun respectievelijke baan en het hoge tempo zien en horen ze weinig. Julia hij deelt zijn vrees voor Norma met zijn grootmoeder. De oudere dame woont voor het gemak in een pension, ze houdt van kletsen - Julia gaat haar zo vaak zien als ze kan - en herinnert zich het verleden, vooral de dagen die ze gelukkig doorbracht met haar vermiste echtgenoot, Walter (wereldberoemde archeoloog). Lillian hij stelt zijn wijsheid ter beschikking en biedt zijn nicht stof tot nadenken voor haar eigen onderzoek. Als liefhebbende en zorgzame grootmoeder zou hij haar graag gelukkig getrouwd zien. Er moet een deel zijn van het dagelijkse leven van de hoofdpersoon Emily, een zwarte vrouw met een turbulent verleden: ze heeft meerdere echtgenoten gehad en evenveel scheidingen om de tel kwijt te raken; begiftigd met gezond verstand, ze is een aardige vent, misschien een beetje chagrijnig, en met een zekere afkeer van "de blanke man in de regering". Tegenover Julia is ze erg moederlijk en beschermend (ze verwijt haar dat ze niet genoeg eet en laat altijd iets voor haar klaar staan). Omdat hij de angsten en zorgen van de jonge vrouw kent, blijft hij vaak buiten zijn werkuren, met een of ander excuus, om haar 's nachts niet alleen te laten.

Emily is een solide aanwezigheid, onmisbaar in het leven en de affectieve sfeer van onze vriend. Tijdens het onderzoek maakt Kendall gebruik van de medewerking van de privédetective Leo Baxter (eigenaar van Baxter Investigation); ondanks dat hij vrij kalm van temperament is, concentreren de scènes van actie en geweld zich op hem. Dezelfde heeft een ironische en non-conformistische houding, desondanks is hij een attente en voorbereide professional: in de pas met de scherpzinnigheid en methode van de criminoloog, met haar in perfecte professionele harmonie. Hij is ook vrijgezel, heeft een zwak voor vrouwen (vooral als ze zwart zijn), van wie hij alom wordt beantwoord. Leo en Julia zijn verenigd door een broederlijke en duurzame vriendschap, evenals door een relatie van wederzijds vertrouwen en respect. Van de openbare en particuliere taken waarmee de criminoloog zich bezighoudt, worden er enkele aan haar toevertrouwd door de hoofdaanklager van het district, Micheal Robson, een vijftigjarige met een beleefde manier en bijzonder begaafd met het vermogen om de elementen van een misdaad te combineren , om de interne logica ervan te begrijpen. Verder heeft hij zijn handen in de politiek, daarom geniet hij niet de sympathie van luitenant Webb. Alan Webb is een andere beslissende referentie in Julia's professionele leven; temperamentvol is hij een wat harde en ongeduldige man, hij gaat op een haastige manier om met onderzoeken (zoals inderdaad in interpersoonlijke relaties, vooral als het gaat om de charmante detective ;-). Door een andere setting op het veld zijn de twee vaak en gewillig in geanimeerde discussies, die geamuseerd wordt door de goedaardige Irvin Ben (ook bekend als 'Big' Ben, vanwege zijn enorme omvang: een duidelijk teken dat zijn vrouw Rose is echt een kok met alles erop en eraan!); de laatste is de meer dan betrouwbare en competente assistent van de luitenant. Terwijl het centrale politiedistrict wordt geleid door Clyde Carter, een zwarte man van in de zestig, die opvalt door zijn beheerste en vastberaden persoonlijkheid. Dokter Trait is degene die zich bezighoudt met de autopsie van de lijken: zijn rapporten zijn nauwkeurig en onfeilbaar. Maar hoe besteed je niet een paar regels aan de witte converteerbare Morgan 4/4 . uit 67 Julia? Ontvangen als betaling voor een baan, bezorgt ze de jonge vrouw een veelvoud van problemen, daarom zou ze haar willen vervangen door een minder veeleisende machine. Behalve dat zijn vertrouwde monteur Nik, aan wie de taak is toevertrouwd, de opdracht bewust terugstuurt: zijn mening is dat Julia alleen maar van dit schitterende juweel moet leren houden. Ondertussen zorgt hij voor de Morgan, volgens de cultus van de autoverzamelaar). Onder de vele afleveringen herinneren we ons de vier boeken die zijn gewijd aan de seriemoordenaar Myrna Harrod, die na een verschrikkelijke opeenvolging van misdaden zal worden ontmaskerd. Maar het zal niet zo eindigen, aangezien de moordenaar erin zal slagen te ontsnappen dankzij een overhaast ingrijpen van de politie: we zullen haar in de volgende afleveringen vinden, wreder dan ooit, en deze keer van plan om Julia te vermoorden, voor wie ze voelt impulsen van een contrasterend type. Een belangrijke opmerking om te maken is het merkbare vermogen waarmee Berardi zich richt op de ernstige pathologische conflicten van de seriemoordenaar, evenals haar homoseksualiteit, zonder ze te bagatelliseren. Julia zal in feite ontdekken dat deze conflicten voortkomen uit de ongelukkige relatie met de moederfiguur, aan wie Myrna niet kon vergeven dat ze haar had verlaten voor een man, toen ze nog een kind was. Met als gevolg dat dit trauma is verworden tot een vorm van seksuele aantrekkingskracht vermengd met een gevoel van haat jegens vrouwen en dus, in andere omstandigheden, met daden van moorddadig geweld. Een van de meest succesvolle Albi herinneren we ons nog steeds nr. 44, "De spiegel van de ziel", die draait om Julia's reconstructie van de dood van een succesvolle jonge muzikant, Elisa Perht. Zelfs op deze pagina's is de auteur - niet zonder de hulp van de bekwame ontwerper Claudio Piccoli, die in staat was om gezichten en vooral looks de juiste zeggingskracht te geven - erin geslaagd om met Julia's ideeën de lezer op een ondubbelzinnige manier kennis te laten maken met begrip van de jonge vrouw en haar intimiteit: fragiele verstrengeling van angsten en smarten, absolute liefde voor muziek, dromen, tegenstrijdigheden, kwetsbaarheid en eenzaamheid. Bovendien mag de beschrijving van de vader van het slachtoffer, Graham Perht, een koude en veeleisende man die niet in staat is om genegenheid te geven aan zijn dochter, niet over het hoofd worden gezien. Deze maand (april 2004) staat in kiosk nr. 67, "Ze noemden haar Betsy Blue": het is het verhaal van een mooie vijftienjarige, Elisabeth Frost, uitstekend op school en in sportactiviteiten, die jammerlijk wordt vermoord. De onderzoeken met betrekking tot de zaak zullen een reeks wandaden aan het licht brengen, zoals het ontkennen van het prestige en de goede naam van de school; een daarvan is het ongeoorloofd gebruik van foto's die in het geheim in de kleedkamers van de meisjes zijn genomen. Het verhaal gaat zo dat meerdere verdachten verdacht worden, pas aan het einde zullen we de schuldige ontdekken: de ogenschijnlijk onschuldigere en onverwachtere

Beoordeling door Helga Corpino

Julia's karakter, namen, afbeeldingen en geregistreerde handelsmerken zijn copyright Sergio Bonelli Editore 1998 - Giancarlo Berardi en worden hier gebruikt voor cognitieve en informatieve doeleinden.