Lazarus: Shinichirō Watanabe's anime tussen parkour en actie

Het lijkt erop dat Shinichirō Watanabe van plan is om ons opnieuw te verrassen. Na de release van "Carole & Tuesday" in 2019 keert de gevierde Japanse regisseur eindelijk terug naar de regie van een televisieserie met "Lazarus", een futuristische thriller die in april in première ging op Adult Swim. De verwachting was erg hoog, vooral onder de fans van Watanabe die in de loop der jaren cultwerken hebben gesigneerd zoals "cowboy Bebop"En"Samurai ChamplooEn afgaande op de eerste indrukken lijkt “Lazarus” de erfenis van deze klassiekers te bundelen, terwijl het een geheel nieuwe identiteit behoudt.

Het verhaal speelt zich af in het ogenschijnlijk idyllische jaar 2052, waarin de geneeskunde grote vorderingen heeft gemaakt dankzij een ‘wondermiddel’ genaamd Hapna, dat pijn in het menselijk lichaam kan elimineren. Allemaal leuk en aardig, totdat de maker ervan – de briljante en ongrijpbare Dr. Skinner – spoorloos verdwijnt, om drie jaar later weer op te duiken met de verrassende onthulling dat Hapna een houdbaarheidsdatum van drie jaar heeft, en dat iedereen die haar inhuurt elk moment kan sterven. Het wordt een ware race tegen de klok, waarin de autoriteiten een groep van vijf geselecteerde agenten moeten samenstellen: Lazarus. Hun taak? Spoor Skinner op en los een snel dreigende wereldwijde gezondheidsramp op.

Het speerpunt van het team is Axel Gilberto, een jongeman met een opmerkelijk talent voor parkour en bovenal een ongewone neiging om te ontsnappen uit elke gevangenis waarin hij opgesloten zit. Axel heeft een onstuimig, licht verwaand karakter en doet in sommige opzichten denken aan Watanabe's meest iconische personages: een mix van de branie van Mugen ("Samurai Champloo") en de intolerantie van Spike Spiegel ("Cowboy Bebop"), maar met zijn eigen, goed gedefinieerde persoonlijkheid. Axel en zijn metgezellen — elk met een eigen specialisatie, van wonderbaarlijk hacker tot de meest methodische vechter — navigeren tussen sciencefiction-metropolen en echte sloppenwijken, en werpen een licht op een wereld waarin sociale verschillen groter lijken dan ooit.

De spanning van het gevecht wordt vergroot door de samenwerking met Chad Stahelski, de regisseur van de “John Wick”-saga, die meewerkte aan de choreografie van de gevechten. Het resultaat? Scènes waarin de adrenalinestoot van Hollywood op knappe wijze wordt gecombineerd met de elegantie van bepaalde Japanse actiefilms. En Watanabe's stempel is duidelijk zichtbaar in de aandacht voor details: van de stedelijke omgevingen, die 'geleefd leven' uitstralen (zelfs het onreine soort), tot de muzikale benadering, met namen als Kamasi Washington, Bonobo en Floating Points die de soundtrack signeren. Het past allemaal perfect bij de sfeer die tussen noir, cyberpunk en klassieke thriller in zit.

“Lazarus” is niet zomaar een actiefilm: het brengt een niet al te verholen reflectie op zeer actuele kwesties zoals drugsverslaving en de gevaren van technologieën – waaronder AI – die aan controle ontsnappen. Deze vorm van maatschappijkritiek geeft extra diepgang aan een plot dat op zich al rijk is aan intriges en wendingen. Hierdoor is de serie een must-see voor zowel trouwe Watanabe-fans als voor iedereen die op zoek is naar een snel en aangrijpend verhaal.

Uiteindelijk is “Lazarus” een duik in een hyperrealistische en decadente toekomst, waarin de geneeskunde grote stappen heeft gemaakt… misschien wel te snel. Als je op zoek bent naar actie, mysterie en verrassende personages, zul je niet teleurgesteld worden. En zoals Watanabe zelf suggereert, is het de moeite waard om de film meerdere keren te bekijken, want elke aflevering van “Lazarus” is een mozaïek van details die zorgvuldig ontdekt moeten worden, een concentratie van adrenaline en stijl die knipoogt naar het eerdere werk van de meester, maar tegelijkertijd nieuwe deuren opent in de verbeelding van de Japanse animatie. Geniet van de show en bereid je voor om aan het scherm gekluisterd te zitten!

Lazarus recensie

"Lazarus" vertegenwoordigt Shinichirō Watanabe's grote terugkeer naar de televisiewereld, en het is vanaf de eerste afleveringen duidelijk dat de maker van "Cowboy Bebop" en "Samurai Champloo" zijn talent absoluut niet is verloren. Stel je een nabije toekomst voor waarin een wondermiddel (Hapna) belooft de pijn voorgoed te laten verdwijnen, maar het blijkt een bedreiging te zijn die erger is dan welk bestaand kwaad dan ook. Vanuit dit uitgangspunt ontstaat een verhaal dat bespiegeling en vermaak combineert, waarbij wordt gespeeld met sciencefictionsferen en sociale thema's, gecombineerd met een verfijnde esthetiek die decadente, grootstedelijke scenario's afwisselt met ultramoderne plekken.

De structuur van de afleveringen ontwikkelt zich op verschillende niveaus, met momenten van overweldigende actie en bittere bespiegelingen over een maatschappij die bereid is alles te doen om aan pijn te ontsnappen. Wat het geheel nog spannender maakt, is de charisma van Axel, de hoofdpersoon die ongelooflijke parkourtrucs kan uitvoeren: een rebelse ziel die voortdurend op zoek is naar de perfecte ontsnapping. Het is zonder twijfel een eerbetoon aan de iconische figuren die Watanabe al zo dierbaar waren, met dit verschil dat Axel zijn eigen stijl heeft: hij pronkt niet met de droge vechtkunsten van Spike, noch met de pirouettes van Mugen, maar beweegt zich als een koorddanser die bij elke sprong de zwaartekracht tart.

Visueel gezien wordt de samenwerking met Chad Stahelski (regisseur van de “John Wick”-films) ervaren als een verhevenheid van de actie: de gevechtsscènes zijn precies, tot op de millimeter gechoreografeerd en toch 'smerig' genoeg om ons eraan te herinneren dat we naar een anime kijken en niet naar een perfect ballet. En terwijl de regie de brutaliteit van de botsing verkent, versterkt de soundtrack – van talenten als Kamasi Washington, Bonobo en Floating Points – het geheel met een geluid dat varieert van experimentele jazz tot de meest omhullende elektronica.

Maar ‘Lazarus’ beperkt zich niet tot een eenvoudig verhaal over achtervolgingen en stoten: thema’s als verslaving, het gebruik (en misbruik) van technologie en de corruptie van instellingen komen in de plooien van het verhaal naar voren. Het verhaal speelt zich af in een kleurrijke cyberpunkcontext, waarin de rijken in glimmende torens wonen en de armen in vervallen sloppenwijken overleven. Het is een wereld die aanvoelt als een grensgebied, maar toch verankerd is in de echte problemen van het heden, geheel in Watanabe-stijl: een oog dat ziet en veroordeelt, maar de hoop op verlossing niet opgeeft.

Als je op zoek bent naar een anime die je hart doet exploderen van adrenaline-gevulde gevechten en achtervolgingen, dan is "Lazarus" iets voor jou. Maar als u de voorkeur geeft aan een verhaal dat dieper gaat, met filosofische ondertonen en goed uitgewerkte maatschappelijke vraagstukken, dan zal het boek u positief verrassen. Met impliciete verwijzingen naar Watanabe's eerdere werk en een identiteit die nooit zijn originaliteit verliest, is "Lazarus" een kandidaat om een ​​van de onmisbare evenementen in het hedendaagse animatiepanorama te worden. Laten we ons opmaken voor een reis die, net als de meesterwerken uit het verleden, een onuitwisbare indruk zal achterlaten en ons meteen naar de volgende aflevering zal doen verlangen.