Wiatr się wzmaga

Wiatr się wzmaga Studio Ghibli

Spotkania we włoskich kinach są na dni 13 - 14 - 15 - 16 września 2014, ale w USA i Japonii w zeszłym roku pokazano film fabularny Miyazakiego (być może według reżysera ostatni) wyprodukowany przez Studio Ghibli. Biorąc pod uwagę ogromne echo, jakie zwykle wywołują prace Miyazakiego we Włoszech, spodziewany jest również wielki sukces w tej kolejnej animacji, w której nie brakuje refleksji na temat kondycji człowieka, tragedii naturalnych i spowodowanych przez człowieka.

Narracyjna historia zaczyna się od młodego Jiro Horikoshi, dziecko z ciężką krótkowzrocznością, które marzy o zostaniu pilotem myśliwca. Leżąc w łóżku marzy o lataniu na bardzo szybkim samolocie, ale wkrótce samolot zostaje zaatakowany i rozbija się. Jiro się budzi. W innym śnie spotyka Gianniego Caproniego, włoskiego inżyniera lotniczego, który sugeruje mu budowanie samolotów, zamiast pilotować je, ponieważ piloci prawie nigdy nie wracają. W ten sposób Jiro odkrywa swoje prawdziwe powołanie i wyjeżdża na studia inżynierskie do Tokio. Podczas podróży poznaje bardzo młodą Nahoko Satomi, z którą recytuje słynne frazy poety Paula Valéry'ego: „Wiatr wstaje, musimy spróbować przetrwać”, co będzie wówczas prawdziwą esencją całego filmu.

Nagle wielkie trzęsienie ziemi, które miało miejsce w Kanto w 1923 roku, niszczy pola, wzgórza i domy. Pociąg się zatrzymuje. Ludzie uciekają. Wsie płoną. Pokojówka Nahoko rani ją w nogę. Jiro przykłada jej kończynę lub kompas i towarzyszy dwóm kobietom w drodze do ich wioski. Chłopiec wychodzi, nie pozostawiając żadnych wskazówek, aby go wytropić. Po powrocie do Tokio znajduje swój instytut w ogniu, a współpracownicy próbują ocalić książki. Równie emblematyczna, jak wzruszająca scena. Chłopiec nieustannie angażuje się w naukę, zaniedbując także rodzinę, ale warto, bo to jest doskonałość. Po studiach wyjechał do Mitsubishi, a później do Niemiec, gdzie zrozumiał, czego brakuje japońskim myśliwcom i jak ulepszyć ich technologie. W międzyczasie jest jednak świadkiem nalotu gestapo, który zagraża jego pozostaniu w Niemczech.

Jiro nieustannie angażuje się w pracę, aż do uzyskania awansu, dzięki któremu będzie mógł zaprojektować samolot myśliwski dla marynarki wojennej. Jednak projekt kończy się niepowodzeniem. Przygnębiony Jiro jedzie na kilka dni wakacji do odosobnionego kurortu turystycznego Karuizawa. Idąc ścieżką na zboczu, młoda dziewczyna maluje pod parasolem. W pewnym momencie wzmaga się gwałtowny wiatr i parasol wymyka się kobiecie. Kilka metrów pod młodą kobietą, na tej samej ścieżce, po której idzie Jiro, znajduje się ojciec dziewczynki, ale nie jest on w stanie chwycić parasola, który tylko utknie w rękach Jiro, który zwraca go mężczyźnie. W hotelowej restauracji chłopcy wymieniają kilka ukradkowych spojrzeń. Spotykają się przy źródle i Nahoko daje się poznać, nawet jeśli minęły dwa lata, chętnie mu dziękuje za czas trzęsienia ziemi.

Nahoko jest chora, cierpi na gruźlicę, dlatego była w tym ośrodku wypoczynkowym. Choroba zmusza dziewczynę do hospitalizacji w sanatorium w wysokich górach. Tymczasem Jiro jest prześladowany przez policję, za to znajduje schronienie u swojego super-wizjera, pana Kurokawy. Nahoko wsiada do pociągu i jedzie do Jiro, zdeterminowana, by spędzić z nim kilka ostatnich chwil swojego życia. Dwóch chłopców znów się obejmuje w zbyt stereotypowej scenie na stacji. Przybywając do domu Kurokawy, proszą parę o poślubienie ich. Chłopcy, kiedyś zjednoczeni w małżeństwie, mogą mieszkać razem. Ale z kobietą się pogarsza, musi wracać w góry, ale nie chce opuszczać męża. Ze swojej strony Jiro nie chce rezygnować ze swoich ambitnych projektów.

Podczas wizyty Kayo, siostry Jiro, która zbliża się do stopnia medycznego, mówi bratu, że sytuacja jego żony jest naprawdę poważna i że jeśli dba o jej życie, musi natychmiast zabrać ją w góry. Jednak młodzi małżonkowie nie zmieniają swoich decyzji. Następnie Jiro wyrusza, aby przetestować swój nowy prototyp, Mitsubishi A5M, samolot o zaskakującej prędkości, model zerowy będzie tym używanym podczas ataku na Pear Harbor. Marzenie Jiro się spełnia. Z drugiej strony Nahoko, czując, że śmierć jest blisko, wróciła bez wiedzy wszystkich w sanatorium w górach. W jednym ostatnim śnie Jiro ponownie spotyka Caproniego, któremu wyraża swoją frustrację. W finale czeka na nas scena o dużej zawartości emocjonalnej i przesłaniu nadziei.

Również tym filmem fabularnym Miyazaki zgłębia niepokoje i błędy ludzkości, używając ciemnych odcieni szarości, nigdy nie przekraczając i nie popadając w tragizm. Są pożywką do przemyśleń, podstawą do rozumowania najgorszych błędów rasy ludzkiej. Narracja może nieco powolna, ale pełna sugestii i bardzo precyzyjnych odniesień historycznych.

	Oryginalny tytuł:	Kaze Tachinu
	Naród:	Japonia
	Rok produkcji:	2013
	Gatunek:	ożywienie
	czas trwania:	126 "
	Reżyseria:	Hayao Miyazaki
	produkcja:	Studio Ghibli
	Dystrybucja:	Lucky Red
	Wyjście :	13 września 2014 w kinie

<