SYGNOR BONAWENTURA

Jedną z najważniejszych postaci włoskiego komiksu jest Signor Bonaventura, zrodzony z błyskotliwej wyobraźni aktora teatralnego Sergio Tofano (aka Sto), który publikowany był na łamach Corriere dei Piccoli od 28 października 1917 r. do 1943 r. Jego sukces trwa nadal. do dziś i przez wielu uważana za ikonę włoskiej literatury dziecięcej, na równi z Pinokio i innymi klasykami. Sergio Tofano wcielił się w rolę Signora Bonawentury także w licznych przedstawieniach teatralnych i udało mu się wyreżyserować w 1941 roku film z Paolo Stoppą zatytułowany „Kopciuszek i Signor Bonaventura”.
W Corriere dei Piccoli z lat 80. pan Bonaventura pojawił się z nowymi historiami i przeróbką graficzną autorstwa znanego projektanta Carlo Peroniego, podczas gdy w 2000 i 2002 roku Gilberto Tofano i Marco Bigliazzi wykonali dwa krótkie kreskówki w grafice 3D , które podejmują słynne opowiadania: „Bonawentura i kajak” oraz „Bonawentura i trąba” nagrodzone na festiwalu w Dervio.

Jeśli chodzi o Bilbolbula, Quadratino, Fortunello i inne postacie w Corriere dei Piccoli, historie pana Bonawentury są również opowiedziane poprzez podpis pod karykaturą, w rymowanych kupletach, które prawie zawsze zaczynają się od frazy „Tutaj zaczyna się nieszczęście pana Bonawentury”. Bonawentura...”.
Historia została zamknięta na stronie złożonej z ośmiu kreskówek, a rysunki prostymi pociągnięciami oddawały całą naiwną czystość bohatera i jego epoki, ze stylizowanymi budynkami i ulicami wolnymi od samochodów i ruchu ulicznego.

Pan Bonavenura charakteryzuje się ekstrawaganckim czerwonym płaszczem, melonikiem i bardzo szerokimi białymi spodniami. W swoich przygodach zawsze towarzyszy mu dziwny żółty jamnik, który bardzo często okazuje się decydującym bohaterem dla rozwoju wydarzeń.
Na początku każdej historii pan Bonaventura jest zawsze biedny i głodny, szuka jakiegoś zajęcia lub sposobu na związanie końca z końcem, ale dzięki swojej hojności i wielu przypadkowym zbiegom okoliczności zawsze udaje mu się wyciągnąć kogoś z kłopotów zamożnej osobie i zostać nagrodzonym „milionem”, który po wojnie, przy inflacji, stał się astronomiczną sumą „miliarda” lirów. Każda historia ma ten sam schemat narracji, dlatego choć powinien być bardzo bogaty, Bonawentura zawsze zaczyna swoje przygody biedny i bez grosza przy duszy.
Ważną postacią jest nieunikniony wróg Barbariccia, łysy, mały, ubrany na zielono człowieczek z dziwną brodą, który zazdrosny o Bonawenturę zawsze knuje intrygi. Złe uczynki nieuchronnie wracają, by go prześladować lub są motywem pomyślnego zakończenia historii na korzyść sympatycznego bohatera w czerwonym fraku.
Przez większość czasu pan Bonaventura jest nagradzany przez bardzo bogatą i próżną Cecè, zawsze ofiarą jakichś nieuchronnych kłopotów lub złej figury, które mogą zaszkodzić jego wizerunkowi w oczach pięknych dam. Na szczęście śmiałe sytuacje Bonawentury zawsze działają na jego korzyść i za to wynagradza swojego wybawcę milionem. Dzieje się tak również z królami, baronami lub książętami jakiegoś wyimaginowanego królestwa lub księstwa.
Czasami w rymowanekach pojawia się także jego syn Pizzirì, identyczny z nim we wszystkim, z wyjątkiem tego, że jest mniejszy.

W jednej historii widzimy Signora Bonawenturę na dachu, próbującego naprawić długi przewód kominowy pieca. Właśnie w tym momencie przechodzi przystojny Cecè, w pełni ubrany, z bardzo wysokim cylindrem na głowie, ale zostaje zmiażdżony przez wazon, który spada mu na głowę. Próżny Cecè jest wyśmiewany przez przechodniów, ale Bonaventura beztrosko zrzuca z dachu przewód kominowy, który trafia prosto na głowę bardzo bogatego człowieka. Ten długi komin wygląda jak cylinder, który nosił, więc Cecè nagradza Bonaventurę milionem.
W opowiadaniu „Bonawentura i trzęsienie ziemi” z kwietnia 1926 roku znajdujemy sympatyczną postać, która znalazła zatrudnienie w rzadkiej księgarni. Przychodzi klient, który szuka bardzo rzadkiego i dużego Koranu. Bonawentura, aby go zadowolić, jeździ po świecie i znajduje ogromny tom w Turcji, nikt inny. Gdy ma zamiar dostarczyć książkę, miasto nawiedza trzęsienie ziemi, które zawala wszystkie domy. Bonaventura i klient ratują się, znajdując schronienie pod ogromną księgą służącą za dach. Za uratowanie życia i odnalezienie drogocennego Koranu klient wynagradza więc Bonawenturze milion.

W opowiadaniu „Bonaventura i nikczemny Barbariccia” z czerwca 1929 roku znajdujemy Bonaventurę i jego jamnika na moście rzeki, kontemplujących powolny nurt. Tutaj wioślarz zaprasza tęgą damę, aby wsiadła na jego smukłą łódź, która, biorąc pod uwagę rozmiary kobiety, jest bliska zatonięcia. W tym momencie niegodziwy Barbariccia energicznym pchnięciem zrzuca Bonawenturę z mostu, który ląduje na łodzi. Zrównoważywszy ją swoim ciężarem, łódź unika zatonięcia, a Bonawentura zostaje nagrodzona przez bardzo bogatą panią sumą miliona.

Kolejna przygoda z nieoczekiwanym zakończeniem to ta, w której podczas wędrówki po łąkach signor Bonaventura zostaje ugodzony przez rozwścieczonego byka. Bonawentura chroni się na drzewie, a scenę filmuje reżyser, który znajduje się akurat w pobliżu. Później film trafi do kin i odniesie ogromny sukces, do tego stopnia, że ​​pan Bonaventura otrzyma milion i pracę od właściciela kina.

Około lat dwudziestych narodziły się dość dziwaczne prototypy motocykli, takie jak koło silnikowe. W opowiadaniu datowanym na 26 października 1924 r. znajdujemy Pana Bonawenturę zmagającego się z tym dziwnym pojazdem. Nasz sympatyczny bohater wraz z żółtym jamnikiem zapuszczają się stromą wiejską ścieżką, gdzie jednak utknie między lasem płotu. Gumowe koło silnikowe kontynuuje swój bieg, aż dociera do morza właśnie wtedy, gdy piękna Cecè miała utonąć, po tym, jak okazała się próżna w oczach nauczyciela. Ogromna opona okaże się zbawienna, bo uratuje życie bogatemu dobroczyńcy, który wynagrodzi Bonawenturę nieuchronnym milionem.

Pan Bonaventura oraz wszystkie nazwy, obrazy i zarejestrowane znaki towarowe są chronione prawami autorskimi © Corriere dei Piccoli, Sergio Tofano i zostały użyte tutaj w celach poznawczych i informacyjnych.