W burzliwych latach czterdziestych XX wieku, gdy świat był wciąż ogarnięty II wojną światową, Walt Disney starał się podtrzymać czar animacji. I jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki udało mu się tego dokonać dzięki nowatorskim i czasami ryzykownym rozwiązaniom. Jednym z najbardziej fascynujących okresów w historii Disneya jest produkcja filmów zbiorowych, zwanych „filmami pakietowymi”. Utwory te, złożone z wielu filmów krótkometrażowych połączonych w jeden film fabularny, odegrały kluczową rolę w finansowaniu późniejszych dzieł, takich jak „Kopciuszek” (40), „Alicja w Krainie Czarów” (1950) i „Piotruś Pan” (1951).

Od ograniczeń ekonomicznych do nieograniczonej kreatywności

W sercu tej strategii przetrwania i odnowy znajduje się „Bongo i trzej poszukiwacze przygód” („Fun & Fancy Free”), dziewiąty klasyk Disneya, wydany 27 września 1947 roku przez RKO Radio Pictures. Ten film jest kamieniem milowym z kilku powodów. Przede wszystkim jest to czwarty z filmów zbiorowych wyprodukowanych przez Disneya w latach 40. XX wieku, sprytne rozwiązanie pozwalające na oszczędzanie zasobów w niestabilnym gospodarczo okresie.

Narracyjna łamigłówka o niekwestionowanym uroku

Film jest kolażem narracyjnym, który umiejętnie łączy dwie odrębne historie, ale obie przesiąknięte typowym duchem Disneya. Pierwsza to „Bongo”, historia prowadzona przez piosenkarkę Dinah Shore i luźno inspirowana opowiadaniem „Little Bear Bongo” Sinclaira Lewisa. Druga część to „Myszka Miki i łodyga fasoli” oparta na popularnej bajce „Jaś i łodyga fasoli”, której narratorem jest Edgar Bergen.

Połączenie animacji i akcji na żywo

Szczególnie interesującym aspektem „Bongo i trzech poszukiwaczy przygód” jest jego hybrydowa struktura, która łączy animację i akcję na żywo. Dzięki takiemu połączeniu obydwa segmenty można splatać w płynny i spójny sposób, wykorzystując elementy ze świata rzeczywistego w celu wzbogacenia wrażeń wizualnych i narracyjnych.

Na skrzyżowaniu Innowacji i Tradycji

Tym, co czyni ten film tak wyjątkowym i godnym głębszej refleksji, jest jego miejsce w szerszym kontekście ewolucji animacji Disneya. Umieszczony pomiędzy kultowymi tytułami, takimi jak „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków”, a przyszłymi kamieniami milowymi, takimi jak „Kopciuszek”, film ten stanowi punkt połączenia – swego rodzaju pomost – między złotym wiekiem klasycznej animacji a wojną po odrodzeniu firma produkcyjna.

„Fun & Fancy Free” to żywy dowód na to, jak ograniczenia mogą uwolnić kreatywność. Kreatywność, która przekroczyła granice animacji, znalazła również odzwierciedlenie w sposobie, w jaki Disney był w stanie wykorzystać okoliczności, odkrywając na nowo sposób tworzenia kina w tak złożonym okresie.

W tym sensie „Bongo i trzej poszukiwacze przygód” to nie tylko film, ale prawdziwy manifest wytrzymałości i twórczej pomysłowości, który zasługuje na poznanie i docenienie we wszystkich jego aspektach.

Historia filmu

Bongo

Bongo to uroczy niedźwiedź cyrkowy, który żyje dla aplauzu publiczności, ale po zejściu ze sceny jego życie wcale nie jest szczęśliwe. Zirytowany warunkami, w jakich żyje, postanawia uciec, gdy cyrkowy pociąg przejeżdża przez las. Początkowo zachwycony nową wolnością, Bongo wkrótce odkrywa, że ​​życie na pustyni ma swoje wyzwania.

Jednak następnego ranka spotyka Lulubelle, dzikiego niedźwiedzia. Oboje natychmiast się w sobie zakochują. Jednak ich szczęście zostaje przerwane przez przybycie Bully the Rabuś, ogromnego i terytorialnego niedźwiedzia, który rości sobie prawa do Lulubelle. Bongo jest zdezorientowany gestem Lulubelle, który go uderza, co w rzeczywistości jest oznaką uczucia między dzikimi niedźwiedziami.

Po zrozumieniu zwyczaju Bongo powraca, by rzucić wyzwanie Bullo. Po szalonej walce, której kulminacją jest upadek do rzeki, a następnie do wodospadu, Bongo wychodzi zwycięsko dzięki kapeluszowi, który ratuje go przed upadkiem. Zamiast tego Bullo jest ciągnięty przez prąd. Bongo i Lulubelle w końcu zostają parą, świętując swój związek i nowe życie Bongo w lesie.

Mickey i magiczna fasola

W krainie zwanej „Szczęśliwą Doliną” szczęście i dostatek gwarantuje magiczna harfa. Jednak harfa zostaje skradziona, przez co dolinę pogrąża wyniszczająca susza. Myszka Miki, Kaczor Donald i Goofy to jedni z ostatnich pozostałych mieszkańców, którzy mają poważne problemy z jedzeniem.

W desperacji Mickey postanawia sprzedać swoją krowę, aby kupić żywność. Wraca do domu z garścią magicznej fasoli, złości Donalda, który rzuca fasolę na podłogę. W ciągu nocy rośnie gigantyczna łodyga fasoli, unosząc ich dom do nieba.

Trio przybywa do gigantycznego zamku, gdzie znajduje magiczną harfę i spotyka Williego, giganta o magicznych mocach. Po serii odważnych wydarzeń udaje im się uciec z zamku z harfą, podążając za szaloną pogonią za łodygą fasoli. W końcu odcięli łodygę fasoli, powodując upadek Williego. Po umieszczeniu harfy Valle Felice powraca do swojego zamożnego stanu.

Film kończy się wędrówką Olbrzyma Williego po Hollywood w poszukiwaniu Myszki Miki i utwierdzeniem się w przekonaniu, że historia, która wydawała się bajkowa, wydarzyła się naprawdę.

Produkcja

Magia Disneya ma wyjątkową zdolność fascynowania pokoleń, jednak za tym urokiem kryje się historia adaptacji i pokonywania trudności. Dwa charakterystyczne przykłady to „Myszka Miki i łodyga fasoli” oraz „Bongo”, które razem złożyły się na film z 1947 r. „Bongo i trzej poszukiwacze przygód”.

Kryzys popularności i II wojna światowa

Pierwotnie „Myszka Miki i łodyga fasoli” miał być niezależnym filmem fabularnym. Celem było ożywienie popularności Myszki Miki, która traciła na popularności na rzecz nowszych postaci, takich jak Kaczor Donald i Goofy. Jednak II wojna światowa i jej konsekwencje gospodarcze zmusiły Disneya do ograniczenia swoich ambicji.

Strajki i twórcze napięcia

Oprócz przeszkód ekonomicznych okres ten naznaczony był napięciami wewnętrznymi. Strajk animatorów w 1941 roku zakłócił dynamikę studia i uwydatnił trudności twórcze tamtych czasów.

W jedności siła

To właśnie w kontekście niestabilności „Bongo”, pierwotnie pomyślany także jako samodzielny film, został skrócony i połączony z „Myszką Miki i łodygą fasoli”, tworząc „Bongo i trzech poszukiwaczy przygód”. Związek ten stanowi swego rodzaju metaforę zdolności Disneya do przystosowania się do okoliczności, nawet najbardziej niesprzyjających.

Dziedzictwo

Dziś „Bongo i trzej poszukiwacze przygód” uznawani są nie tylko za znaczący moment w sztuce animacji, ale także za punkt zwrotny w historii korporacji Disneya. Film pokazuje, że nawet w czasach kryzysu i niepewności kreatywność może kwitnąć.

Największą lekcją, jaką możemy wyciągnąć z tego rozdziału w historii Disneya, jest sztuka adaptacji. Pomimo przeszkód i przeciwności losu studio zawsze znajdowało sposób na stworzenie czegoś magicznego. I w końcu, czy to nie jest serce magii Disneya?

Karta techniczna „Bongo i trzech poszukiwaczy przygód”

informacje ogólne

• Oryginalny tytuł: Zabawa i fantazyjne za darmo
• Oryginalny język: Język angielski
• Kraj produkcji: Stany Zjednoczone Ameryki
• Rok: 1947
• czas trwania: 70 minut
• związek: 1,37: 1
• płeć: Animacja, Musical, Fantasy

Produkcja

• Regia: Jack Kinney, Bill Roberts, Hamilton Luske, William Morgan
• Przedmiot: z książki „Mały Miś Bongo” Sinclaira Lewisa i bajki „Jack i łodyga fasoli”
• Scenariusz: Homer Brightman, Harry Reeves, Lance Nolley, Tom Oreb, Eldon Dedini, Ted Sears
• producent:Walta Disneya
• Dom produkcyjny: Walta Disneya Productions
• Dystrybucja w języku włoskim: Zdjęcia Radia RKO

Tecnico

• Fotografia: Charles P. Boyle
• montowanie: Jacek Bachom
• Efekty specjalne: George Rowley, Jack Boyd, Ub Iwerks
• Muzyka: Charles Wolcott, Paul J. Smith, Oliver Wallace, Eliot Daniel
• Scenografia: Don DaGradi, Al Zinnen, Kendall O'Connor, Hugh Hennesy, John Hench, Glenn Scott, Ken Anderson

Personel zajmujący się rozrywką

• Artyści: Ward Kimball, Les Clark, John Lounsbery, Fred Moore, Wolfgang Reitherman, Hugh Fraser, John Sibley, Marc Davis, Phil Duncan, Harvey Toombs, Judge Whitaker, Hal King, Art Babbitt, Ken O'Brien, Jack Campbell
• Tapety: Ed Starr, Claude Coats, Art Riley, Brice Mack, Ray Huffine, Ralph Hulett

Tłumacze i postacie

• Edgar Bergen: on sam
• Luana Patten: ona sama

Dubbing

• Oryginalni aktorzy głosowi:
  • Edgar Bergen: Charlie McCarthy, Mortimer Snerd i Ofelia
  • Dinah Shore: Narratorka
  • Anita Gordon: Śpiewająca harfa
  • Cliff Edwards: Jiminy Cricket
  • Billy Gilbert: Willie Gigant
  • Clarence Nash: Kaczor Donald i Kot
  • James MacDonald: Znęcaj się nad rabusiem
  • Walt Disney: Myszka Miki
  • Pinto Colvig: Głupio
• Włoscy aktorzy głosowi:
  • Michele Malaspina: Edgar Bergen
  • Fiorenzo Fiorentini: Charlie McCarthy
  • Giusi Raspani Dandolo: Kaczor Donald i Ofelia
  • Gemma Griarotti: Narratorka
  • Riccardo Billi: Talking Cricket i Pippo (śpiew)
  • Arnoldo Foà: Willie Gigant

Zmienione sceny (1992)

• Gaetano Varcasia: Myszka Miki
• Luca Eliani: Kaczor Donald
• Vittorio Amandola: Głupio
• Massimo Corvo: Willie Gigant
• Lorena Bertini: Śpiewająca harfa

źródło: https://it.wikipedia.org/wiki/Bongo_e_i_tre_avventurieri